Son ateşlenmesinin üzerinden oldukça uzun zaman geçmişti. Bir 29 Ekim bayram tatilini 40 ve üzeri ateşle geçirmiştik. Perşembe sabahı işe geldikten sonra çok zaman geçmemişti telefonum çaldı; "ben seni çok özledimmm anneee" diye ağlarken duyunca kuzcuğun sesini pek üzüldüm. Neyse çok çaktırmadan sakinleştirmeye çalıştım. Meğer çocuğun ateşi yükselmiş. Neyse yakın olduğu için ve köprüdeki trafik vs nedeniyle Kavacık'ta bir doktora gittiler Bahadır'la. Mikrobik bir durummuş, antibiyotik kullanmamız gerekiyormuş:(( Halbuki çoook uzundur antibiyotik almıyordu. Bir arkadaşım bir tek tarihi geçen ilaçları atarken hiç üzülmediğini söylemişti. Gerçekten öyle, tarihi geçene kadar kullanmana gerek yoksa sağlığın yerinde demektir.
Neyse o gece sabaha kadar ateşini düşürmemiz mümkün olamadı. Nasıl da nazlı oluyor kendisi hastalanınca. O gece fotoğraflarını çekerken çok şekerdi ama, tüm mutsuzluğu suratına yansımıştı. Buradaki fotoğraflar eski, 2005 yılında bir rota virüsü bizi hastanelik etmişti. Perşembe geceki fotoğraflarını daha sonra ilave ederim. Ama ilk safhayı atlatıp ilaçların etkisi geçene kadar çok korkunç oluyor sonra bir anda canlanıyor bücür. Yine öyle oldu bütün gece 40'larda seyreden ateş ertesi sabah vapura binip anneanneye giderken sanki hiç olmamıştı. Oysa sabah 07.00 gibi düşmüştü ateşi. Cuma akşam tatile gideceklerdi, akşama kadar soru işaretleri ile geçti. Cuma gün içinde çok yükselmedi ateş, sonra ishale döndü. Ben nasıl gideceğim bu halde acaba derken, "bez bağlayalım istersen" dediğimde çok komikti; "Şaka yapmaaaaa anne" diye susuturdu beni. Sorunsuz geçmiş yolculukları. "Ben seni çok özlüycem kuzucum" diyince beni sakinleştirmeye çalıştı, "Sadece 7 gün anne merak etme, ben seni ararım her gün, zaten çabuk geçer" diye bir de teselli etti! 2 gün geçti ama özledim gerçekten:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder